Dicht bij huis

Kansen om te creëren zijn overal. Voor straat- en trouwfotograaf Ari Gurdon vallen deze momenten vaak op haar drempel, terwijl ze de vluchtige momenten van het leven om haar heen op meesterlijke wijze in beeld brengt. Hier bespreekt ze haar uitstapjes met het bekende en geeft ze inzicht in hoe je kunt zoeken naar nieuwe creatieve composities – zelfs in je platgetreden trefpunten.

De aantrekkingskracht van verre reiken naar beeldmakers is onmiskenbaar. Getuigen zijn van ongeziene bezienswaardigheden, diep drinken van mystificerende culturen en dit vervolgens allemaal fotograferen, is vaak de droom van een schepper. Het aangrijpen van zo’n moment moet worden aangemoedigd. Maar er is ook een leven om thuis te leven, met overal inspiratie. Een overvloed aan beeldwonder is altijd om ons heen, als we ervoor kiezen om het op te zoeken.

Het vereist vaak kijken door, rond en in het alledaagse. En als iemands werk op briljante wijze de omgeving van een fotograaf vertegenwoordigt, dan is het wel dat van Ari Gurdon. De straatdocumentairebeelden van de in Londen gevestigde creatieveling zijn levendig, gelaagd en bruisend van leven.

“Door zoveel tijd in mijn deel van Londen door te brengen, voelde ik me erg op mijn gemak om daarheen te gaan. Ik ben ervan overtuigd dat ik door dit gebied loop. Het voelt een beetje als mijn terrein – alsof ik het recht heb om het te fotograferen”, lacht Ari. “Door hier te wonen heb ik ook een grondige kennis van het gebied gekregen. Ik ken elk hoekje en gaatje. Toch zijn het menselijke onderwerpen die me het meest interesseren, en die veranderen elke dag.”

Home-based documentaire fotografie is een situatie van het beste van twee werelden. Het is ook niet alleen voor mensen in stedelijke hubs. Een grotere bevolking zal ontegensprekelijk meer kansen bieden, maar zelfs de kleinste buurten bieden dynamische mogelijkheden voor verkenning.

“Je krijgt toeristen in grote steden, maar overal zijn locals. Gewoon van de ene straat naar de andere gaan, betekent totaal andere onderwerpen vinden”, legt Ari uit. “Londen is altijd het decor geweest voor mijn foto’s, maar ik ben er nooit in geïnteresseerd geweest om van Big Ben of Barbican een feature te maken. Het gaat helemaal om de personages die ik hier vind.”

Er is ook gemak om mee te kampen. De wonderen van de wereld zijn niet zo beschikbaar als de straten op 20 minuten loopafstand. Net zoals de beste camera degene is die we willen dragen, is het grootste fotografische onderwerp degene die binnen handbereik is. Kansen dienen zich aan, door pure exposure. Ari’s eigen reis naar het maken van afbeeldingen begon tien jaar geleden tijdens het wandelen met haar pasgeboren dochter. Het is een benadering die ze tot op de dag van vandaag handhaaft.

“Ik ga zelden naar buiten om te fotograferen met een specifieke esthetiek of een bepaald onderwerp in gedachten. Ik heb altijd gewoon mijn camera bij me. Als ik voor de schoolloop naar de winkel loop, heb ik het, en als iets mijn aandacht trekt, snap ik het. Ik ben niet iemand die tijd heeft om op één plek te blijven, wachtend op dat precieze moment of schrijnende situatie.

“Je kunt ook dag in dag uit op dezelfde plek zijn en elke keer iets anders beleven. Zon, regen of mist zullen allemaal werken aan zeer uitgesproken beelden, die verschillende gevoelens bij de kijker oproepen”, vervolgt Ari. “Ik heb veel werk geproduceerd waar ik blij mee ben, gewoon door altijd buiten te zijn, met de camera in de hand.”

Als het gaat om het bekijken van de wereld met een picturaal oog, heeft Ari meer ervaring dan de meesten. Degenen die moeite hebben om frames te lokaliseren, willen misschien haar uitgeklede manieren overwegen.

“Ik gebruik technieken die verandering mogelijk maken. Mensen achter glas zijn enkele van mijn favoriete onderwerpen. Je kunt focussen op een individu, maar ook de buitenwereld in het raam laten reflecteren. Dat vind ik heel interessant omdat je meer dan één verhaal in een kader krijgt. Je hebt keuze te over met dit soort alledaagse details. Er zijn altijd spannende, nieuwe elementen zoals deze – zelfs op een plek die je regelmatig bezoekt. Ik denk niet dat ik fotografie moeilijk zou vinden, ook al had ik maar twee straten tot mijn beschikking.”

Wanneer ramen drooglopen, kan een schat aan compositieklassiekers één voor één worden versmald. Probeer te zoeken naar leidende lijnen, kaders binnen kaders, kleuruitbarstingen of onderwerpen die in oneven getallen zijn gegroepeerd. Opsluiting maakt ons vaak vrij.

Perspectief, bij wijze van lens, is een ander element dat Ari hoog in het vaandel heeft staan.

“Ik gebruik bijna altijd mijn XF56mmF1.2 R – het is het beste wat ik ooit heb gekocht. Ik heb ook XF16-55mmF2.8 R LM WR, voor mijn andere werk, maar vind het moeilijk om straatfoto’s te maken waar ik zo van hou. De zoomlens is briljant. Het gaat alleen om mij en mijn proces. Het XF56mm-perspectief is hoe ik de wereld van de straten zie.

“Met een prime van deze lengte kan ik niet heel dicht bij een persoon zijn. Er moet een afstand zijn om een mooi kader te krijgen. Dat helpt, want ik ben niet zo moedig. Misschien ben ik een beetje’, mijmert ze, ‘maar niet genoeg om met een brede lens in iemands gezicht te komen. Er is een buzz wanneer je oogcontact met iemand maakt, zeker – en dat kunnen geweldige foto’s zijn – maar ik ben vooral graag ongezien, indien mogelijk.

“Je algehele keuze van optiek bepaalt hoe je de wereld presenteert. Ga voor de lens die uw persoonlijke benadering ten goede komt en uw ideeën illustreert. Ik heb de mijne gevonden en hij gaat niet snel ergens heen. Je kunt experimenteren – ik heb veel andere opties gebruikt – maar ik ga altijd naar huis.”

Ari’s pretentieloze wijsheid wordt ingekapseld door een laatste moment van spottende zelfverachting.

“Neem je camera maar mee. Denk er niet te veel over na. Ik weet niet zeker of ik het wel weet!”